Brak sił do pracy
Każda praca, nawet ta wymarzona, dająca autentyczną radość może stać się monotonna, a w efekcie nużąca, szczególnie, jeśli ciągle wykonuje się te same czynności. Młodzieńczy zapał i energia szybko wyparowują pochłonięte przez szarą codzienność. Zaczyna się od pozornie błahych rzeczy, zwykłej niechęci, postrzeganej czasami jako lenistwo, każdy w pewnym momencie traci siły i chęci do pracy, zaangażowanie w obowiązki spada, tak samo jak produktywność pracownika. To zjawisko w pewnym momencie określono mianem „wypalenia zawodowego”.
Choroba zawodowa
Wypalenie zawodowe przez lata było przedmiotem badań wielu instytucji. Światowa Organizacja Zdrowia (WHO) poważnie podeszła do sprawy i w 2019 roku uznała, że wypalenie zawodowe można opisać jako „syndrom zawodowy związany z bezrobociem i zatrudnieniem”, w tym samym roku znalazło się ono na "liście chorób". Zapis obowiązuje od 2022 roku, od tego momentu wypalenie zawodowe będzie uznawane za chorobę.
Katalog chorób
Międzynarodowa Klasyfikacja Chorób i Problemów Zdrowotnych to katalog wiedzy o chorobach. System obowiązuje na całym świecie i w oparciu o niego konstruowane jest działanie systemów ochrony zdrowia w poszczególnych państwach. Ponieważ WHO prowadzi badania przez cały czas, katalog również ulega zmianie.
Objawy wypalenia zawodowego
Wypalenie zawodowe według teorii Christiny Maslach to między innymi: spadek energii, mniejsza wydajność pracownika, brak wiary, że to, co robi się w pracy ma sens, wątpienie we własne siły i możliwości. Najczęściej ofiarami wypalenia zawodowego padają ludzie, od których codzienna praca wymaga częstych kontaktów z innymi. Człowiek, który cierpi na tę przypadłość, może być bardziej konfliktowy lub zamyka się na innych. Choroba może mieć wpływ na obniżenie odporności i gorszy przebieg innych chorób.
Co zyskają chorzy?
Wpisanie wypalenia zawodowego na listę pozwoli na skuteczniejsze radzenie sobie z przypadłością. Będzie też podstawą do uznania niezdolności do pracy, czy wystawienia zwolnienia „chorobowego”, które pozwoli chorym na rekonwalescencję.
Autor: Judyta Nowak